Welkom bij stichting PILL
We stellen ons graag aan je voor. ‘We’, een aantal bevlogen medewerkers en ervaringsdeskundigen in de ggz, hebben de handen ineengeslagen om mensen bewust te maken van de risico’s van psychofarmaca. Deze medicijnen worden voorgeschreven in de ggz-behandelpraktijk – te vaak, te snel, te veel en te langdurig. Dat is niet zonder risico, want deze medicijnen kunnen vervelende en zelfs ernstige bijwerkingen hebben. Helaas zijn niet alle behandelaars en hun patiënten ervan op de hoogte. Daar willen we verandering in brengen.
Schrijf psychofarmaca verantwoord voor
PILL is niet tegen het gebruik van psychofarmaca, maar wil dat deze alleen worden voorgeschreven als onomstotelijk vaststaat dat ze nodig zijn. De omslag naar verantwoord voorschrijven gaat niet vanzelf. Daartoe moet het uitgangspunt van de zorg voor mensen met psychische klachten veranderen. Het medische en neurobiologische denkkader is er nog steeds dominant. Daarom pleit PILL voor een transformatie naar een ‘inclusief’ model dat uitgaat van zorg die aansluit op de complexiteit van de mens in de context waarin hij leeft. Een model waarin behandelaar en hulpvrager samen beslissen – shared decision making – op basis van overeenstemming vanuit een goede informatievoorziening (informed consent).
Samen en goed geïnformeerd beslissen
Informed consent betekent concreet dat zowel de hulpverlener als de hulpvrager op de hoogte zijn van de werking, bijwerkingen en de korte- en langetermijneffecten van psychofarmaca. Dat ze kennis hebben over het afbouwen ervan en de ontwenning en weten welke alternatieven eerst moeten worden overwogen.
De uiteindelijke keuze om psychofarmaca te gaan gebruiken ligt altijd bij de hulpvrager. (Een uitzondering kan wilsonbekwaamheid zijn, maar dan nog moet je zeer voorzichtig zijn met het voorschrijven van psychofarmaca en, waar mogelijk, het eigen netwerk betrekken in het besluit).
Wat kun je van ons verwachten?
PILL brengt drie verschillende kennisbronnen over psychofarmaca samen. Het gaat om ervaringskennis (opgedaan uit de ervaringen van mensen die psychofarmaca gebruiken, of hebben gebruikt); klinische kennis (die hulpverleners hebben met het voorschrijven van psychofarmaca) en academische kennis (die voortkomt uit onderzoek). In de praktijk gaapt er een kloof tussen deze verschillende kennisbronnen die overigens even waardevol zijn.